Niezależnie od swojej niepełnosprawności, jestem mężczyzną, który zna zasady kultury oraz własnej powinności w zachowaniu w określonych sytuacjach. Wiem, kiedy je respektować - i pozwól to zrobić. To dla mnie ważne, by drugi człowiek czuł się zawsze w moim towarzystwie doceniony, bezpieczny i zaopiekowany.
Zatem, jeśli proszę kogoś o spotkanie w knajpie, restauracji, czy nawet przy budce z zapiekankami - to jestem zobligowany do punktualnego przybycia, przed tą osobą; do tego ja płacę za wszystko. Jeśli komuś zaproponuję podwiezienie samochodem, szczególnie kobiecie, to ja otwieram jej drzwi. Jeśli ktoś mnie poprosi o spotkanie, to jestem zobowiązany do punktualności, by szanować czas tej osoby. Wózek inwalidzki, kule ortopedyczne nie zwalniają mnie z niczego. Jest to dla mnie oczywiste.
Niemniej, drogi Czytelniku, pamiętaj o tym. Nie wyręczaj mnie w moich powinnościach wynikających z ogólnie przyjętego savoir vivre'u. Mnie - czyli osoby z niepełnosprawnością, która należy do licznej grupy innych ludzi z orzeczeniami. Tak to po prostu jest - niepełnosprawność, to jedna z cech człowieka, nie definiuje ona kultury, zobowiązań i ewentualnego pobłażania w ich przestrzeganiu. Nie! Jestem przede wszystkim człowiekiem - mężczyzną, który wie, jak ma się zachować w określonej sytuacji.
Proszę, szanujmy się nawzajem!
